Hem de özlem dolu bir merhaba!
Şu anda bir cumartesi günü saat 17.30 civarında halen daha işte olmanın vermiş olduğu
ezici hisle baş etmenin çaresini bloguma yazı yazmakta buldum. Editör olmak zor iş dostum!
Çalışmakla geçen -sadece ve sadece çalışmakla geçen- son 4.5 ayım geri gelir mi ki? Birçok şeyi kaçırdığımın farkındayım.
Yarına hazırlanmak çok zor iş. Her gün yarına hazırlıkla geçiyor ama bugün ne oluyor, hiçbir fikrim yok.
Fark ettim ki eş, dost, best friend'ler unutulmuş. İş dışında hayatımda bir şey kalmamış.
Bu nedenle de back to the future zamanı dedim ve kolları sıvadım. Uzun zamandır görmediğim ve irtibata
geçmediğim arkadaşlarıma birer 'hi' dedim. Çok da güzel oldu, özlemişim doğrusu.
Herkese tavsiye ederim.
Ha bu arada çok çalıştığım için kendimi motive etmek için yollar arıyorum. Onlardan bir tanesi de en büyük ilhamlarımdan biri Coco Chanel'den geldi.
“Kurumuş kalmış monotoni için vaktim yok. Çalışmak için vaktim var. Ve aşk için vaktim var. Geriye başka zaman da kalmıyor!”
Coco Chanel
Çok sevgiler, CB
Xx
